Jaidens moeder nam hem meteen mee naar de douche om te koelen. Vervolgens zijn ze naar het ziekenhuis gegaan. “Hier deden ze een soort sok om mijn arm en verzorgden de brandwond. Na een tijdje moest de sok weer worden weggeknipt, alleen knipte de zuster per ongeluk in mijn huid. Dit is nog steeds te zien in het litteken. Voor verdere behandeling zijn we toen maar naar het brandwondencentrum gegaan.”

Toen Jaiden naar school ging, zagen kinderen dat hij er anders uit zag. “Het maakte mij niet uit dat ik een brandwond had, maar op een gegeven moment werd het wel vervelend dat mensen vaak vroegen wat het was en hoe het is gekomen. Sommige mensen vonden het ook vies. Maar dat deed mij niet zoveel, mijn brandwonden zijn één met mij.” Nu hij wat ouder is, wordt er minder aandacht aan besteed door zijn klasgenoten. “Als ze iets erover willen weten, kunnen ze het altijd vragen.”

Al vanaf het moment dat het mocht, ging Jaiden mee op de kinderweek die georganiseerd wordt in samenwerking met de Brandwonden Stichting. “Ik ga mee sinds ik 8 ben, dus dat is al bijna 10 jaar!” In al die jaren heeft hij al heel veel toffe activiteiten gedaan tijdens deze vakantieweken. “Het allerleukste vind ik omgaan met mensen die ook brandwonden hebben. Want uiteindelijk hebben we allemaal iets dat anderen niet hebben: een brandwond. En dat schept een band.” Over de leukste activiteit hoeft hij niet lang na te denken: “De legerbasis waar we met Expeditie Robinson zijn geweest. Toen mochten we met een echt wapen schieten.”

De 17-jarige Jaiden denkt ook al na over wat hij in de toekomst wil worden. Eigenlijk is hij er al vrij zeker van. ”Ik wil later verpleegkundige worden. Daar heeft mijn brandwond zeker mee geholpen, want ik wil graag in Beverwijk werken bij het brandwondencentrum.” Zo kan hij anderen helpen met de ervaring die hij zelf heeft. “Mijn tip aan anderen met brandwonden: maak je er niet zoveel zorgen om. Als jij je er geen zorgen om maakt, maken anderen zich dat namelijk ook niet. Dat werkt voor mij.”