Een Franse vrouw op de camping zag het ongeluk gebeuren en schoot het gezin te hulp. Kort daarna kwam de ambulance. “Ik weet nog dat ze mijn pakje doorknipte die ik net die dag had gekregen. Dat vond ik echt niet leuk! Ook was ik heel moe, maar mocht mijn ogen niet dicht doen.” In eerste instantie zouden haar ouders mee mogen in de traumahelikopter, maar het bed waar ze op lag in de ambulance moest ook mee. “Hierdoor konden mijn ouders niet mee en moest ik helemaal alleen in de helikopter.”

De ouders van Guusje moesten met de auto naar het ziekenhuis rijden. Pas een dag later zag Guusje ze weer terug. “De artsen wilden mij in dat ziekenhuis opereren, maar dat wilden papa en mama niet. Toen zijn we terug gegaan naar Nederland en ben ik in het Martini ziekenhuis geopereerd. Dat is nu echt mijn favoriete ziekenhuis.” Dat de kleine Guusje jarig was tijdens haar opname, lieten ze ook niet zomaar voorbij gaan. “Toen ik wakker werd, kwamen alle artsen en verpleegkundigen binnen om voor me te zingen. Dat was echt heel leuk.”Na haar opname moest Guusje weer naar school. “Ik vond dit wel spannend omdat ik bang was dat ze heel veel vragen gingen stellen. Op mijn been zit een geboortevlek en die is ook verbrand. Daarvan gaat het litteken nooit meer weg, dus daar wordt veel naar gevraagd. Soms vragen ze elke dag wel naar mijn brandwonden en dan word ik er wel gek van. Gelukkig ben ik er ondertussen wel aan gewend.”

 

Guusje is dit jaar voor het eerst -maar zeker niet voor het laatst- mee geweest op de kindervakantieweek. “De eerste dag vond ik het wel spannend en ik was ook moe omdat we twee uur moesten rijden.” Maar gelukkig was de spanning er al snel af. “Ik heb goede vrienden gemaakt zoals Cleo en andere meiden. En ik vond eigenlijk alles heel leuk. Volgend jaar ga ik zeker weer mee!”